routeburn track

Voor ons doen al snel weer een nieuw berichtje. We hebben de afgelopen week mogen genieten van een prachtige meerdaagse wandeltocht door Mount Aspiring National Park en Fiordland National Park; bekend hier als " the Routeburn track". Dit is een wandeltocht waarbij eind- en beginpunt ruim 350 km uit elkaar liggen(gemeten volgens gangbare autowegen om wandelaars te vervoeren en uiteraard niet de lengte van de wandelroute). Dit zou betekenen dat je na je wandelroute ruim 5 uur in de bus zit om weer terug te komen bij je beginpunt en ben je ruim 130 dollar per persoon armer. Dit was niet onze bedoeling, dus wij hebben besloten de routeburn van twee perspectieven te bekijken; oftewel 75% heen te wandelen en vervolgens dezelfde route terug te lopen.

Vanuit Queenstown zijn we naar Glenorchy gereden waar onze track zou starten (en lieve neef; dit is inderdaad een prachtig gebied zeg). We hadden besloten in hutten te slapen en de tent in de auto achter te laten om wat gewicht in de bepakking te besparen. Onze rugzakken zijn desalnietemin flink gevuld met slaapzak, eten voor de gehele trip, pannenset, warme extra kleding en uiteraard de gehele regenoutfit. Dit laatste hebben we de eerste dag direkt nodig. Gelukkig functioneert dit allemaal prima en kunnen we droog genieten van het eerste stuk dat vooral door prachtig bosgebied en over spannende swingbridges gaat. We klimmen die dag naar 1000 meter en slapen in een sfeervolle hut: routeburn falls. We ontmoeten twee gezellig nederlandse meiden en we worden 's avonds met z'n viertjes uitgenodigd in de privehut van de ranger " John". We mogen zijn kleine kamertje met prachtig uitzicht op een bergkam bewonderen, kunnen ons lekker opwarmen op zijn bank bij zijn kacheltje en hij warmt zelfs marshmellows voor ons op in het vuur. Heerlijk! Die nacht zakt de temperatuur onder het vriespunt en kruipen we met thermisch ondergoed, sokken, in de binnenzak en vervolgens in onze slaapzakken. 's ochtends rond 6:30 is een groot gedeelte van de mensen in de hut al op en bezig met vertrek. Ook wij pakken de rugzakken weer in, ontbijten en vertrekken met een strakblauwe lucht richting lake mckenzie hut. We lopen flink op hoogte en zien enorm veel van de hollyford valley. Het laatste stuk van de tocht gaat zigzag door het bos vrij steil naar beneden. De beentjes zijn moe en het is dan ook heerlijk om het laatste stuk een overstroomd pad te doorkruisen en voldaan bij de hut aan te komen. Hier ontmoeten we 's avonds twee mannen die werken voor het tijdschrift "op pad" (nederlands outdoormagazine). We horen de ins en outs van werken bij zo'n reismagazine en worden lichtelijk jaloers. De een is fotograaf,de ander schrijft de artikelen en test allerlei outdoorspullen. Zij reizen drie weken door nieuw-zeeland op kosten van de baas en verdienen hier ook nog hun geld mee. Om in februari vervolgens naar fins lapland te gaan om hier nieuwe ski's te testen. Goh, over leuke banen gesproken.....

De daaropvolgende dag mogen we om 9:00 weer met een strakblauwe lucht terug die steile berg opklimmen en alles van de andere kant bewonderen. En ook dit is weer prachtig. Na onze lunchstop besluiten we nog een extra klim naar 1555m hoogte te maken. Het is flink wat klim- en klauterwerk en we doorkruisen een aantal sneeuwvelden. De inspanning is de moeite waard; bovenop de conical hill zien we zelfs de tasman sea in de verte. We genieten van de stiltes, de uitzichten en de immensheid van de natuur daar.

We dalen vervolgens weer af naar de Fallshut, begroeten en bedanken John nogmaals voor zijn gastvrijheid de eerste nacht en dalen verder af naar de desbetreffende hut voor die nacht. Hier komen we om 17:30 en 't was een lange dag. We bereiden weer een warm eenpansprutje en liggen al vroeg op een oor.

De laatste dag wandelen we door bosgebied weer terug naar de parkeerplek waar onze Maxima nog trouw en in goede vorm op ons staat te wachten. We rijden terug naar Queenstown nemen uitgebreid de tijd om alles (inclusief onszelf) lekker te wassen. We genieten dubbel en dwars van een stuk gebak, thee, lekkere sandwich, chocolade (oh wat smaakt dat allemaal lekker dan....) en relaxen verder wat.

Vanochtend zijn we vanuit Queenstown vertrokken en we zijn nu in Fox Glacier. Hier was het de bedoeling om de gletsjer op te gaan, maar afgelopen week heeft moeder natuur hier groot ingegrepen. Door het vele bergwater is hier enkele dagen gelden een groot stuk van de voet van de gletsjer afgebroken. We hebben foto's gezien en is er gewoon een hele hap weg uit de voet van de gletsjer. Dit is gesmolten en heeft een " splash" over de weg ervoor opgeleverd. De parkeerplaats aan het begin van de gletsjer is voor de helft weggevaagd. Er stonden een aantal auto's, gelukkig op het goede gedeelte van de parkeerplaats, en die staan hier nog steeds en zullen hier voorlopig niet wegkunnen. De weg naar de gletsjer is ontoegankelijk en we kunnen er dus ook niet op. De gletjser is sowieso tot en met woensdag gesloten. Zo zie je maar, natuur blijft natuur en laat niet met zich sollen. Gelukkig is er bij dit gehele gebeuren niemand gewond geraakt. Wij gaan niet tot woensdag wachten op een mogelijke " heropening" . We hangen morgen wat rond op de camping, maken een wandeling naar het mooie matheson meer en we gaan vervolgens maandag naar de Franz Joseph gletsjer, eens kijken hoe het daar is.....

Voor jullie allemaal veel liefs;een fijne 5 december gewenst en hopen dat de Sint jullie liedjes hoort. Ik heb m'n schoen al gezet en hard gezongen, maar helaas........De andere kant van de wereld is vast te ver voor die oude man op z'n schimmel(volgens Krein had ik mijn schoen ook buiten de tent moeten zetten, want dan had Piet mijn schoen wel zien staan....................)

Tot de volgende keer!